Niet is voor altijd

In onze jongere jaren beseffen we vaak (nog) niet dat het leven vooral voorbijgaand is en dat is maar goed ook. Het zou juist onze hele kindertijd verpesten, als we vooral daar de nadruk op zouden leggen. Toch liegen de feiten er niet om en is dit zelfbesef een belangrijk onderdeel van het ouder worden en dus kunnen we er vooral ook iets van leren. Met name dat we meer tijd mogen besteden aan het om ons heen kijken, in plaats van simpele filmpjes op onze mobiele telefoons. Zien we wel echt wat er om ons heen gebeurd? Staan we daar nog wel genoeg bij stil? Niets doen en verveling moet altijd maar opgevuld worden met bijvoorbeeld 'scrollen' door iemand anders zijn of haar leven.

In de kindertijd leven de meeste van ons vooral zonder al te veel zorgen. Je bent immers omringd door verschillende fijne mensen die zich over je ontfermen. De wereld om je heen lijkt ontzettend groot, maar dat komt vooral omdat jij nog heel klein bent en daardoor alles vanaf een andere hoogte waarneemt. Zo herinner ik me dat ik samen met mijn vader in de sneeuw liep en dat er overal om me heen ontzettend veel sneeuw lag, metershoog... Totdat mijn vader later vertelde dat er nooit echt veel sneeuw heeft gelegen, maar dat ik dat als "klein menneke" waarschijnlijk zo heb ervaren; hij had gelijk.

Deze bijzondere kinderwereld zorgt meestal voor fijne herinneringen. Kom je later nog eens op zo'n zelfde plek terug, dan verwacht je misschien nog steeds hetzelfde te zien en verwacht je dezelfde ervaring opnieuw te kunnen beleven. Meestal valt dat erg tegen. Wat vroeger groot was, is dan ineens klein. Wat vroeger prettig en vertrouwd voelde, is nu anders. We staan nu vooral zelf in het middelpunt van ons eigen leven en waarschijnlijk zijn er al diverse mensen om ons heen weggevallen of in een andere samenstelling terecht gekomen. Het is dan dus niet meer zoals het was.

Soms lijkt de tijd dan ook echt stil te hebben gestaan, maar eigenlijk is het juist andersom. De tijd heeft ons alleen maar verder gebracht, of anders gezegd; ons letterlijk ouder gemaakt. We beseffen ons dat het vroeger (of eerder) anders was en eigenlijk hadden we misschien wel meer moeten genieten van die bewuste tijd of periode in ons leven.

Wat we hiervan kunnen leren is dat het gewoon zo werkt en vooral dat "niets voor altijd" is. Iets wat vandaag mooi of bijzonder is, kan morgen totaal anders zijn. Ook al ben je terug op dezelfde plek, de tweede keer kan echt anders zijn dan de eerste keer. We moeten ons dus beseffen dat we sommige kansen beter niet kunnen laten lopen of beslissingen beter niet kunnen uitstellen, maar soms ook moeten durven te vertragen als er andere prioriteiten spelen. We hebben dus meer aandacht nodig voor de dingen die we (vooral nu) doen, in plaats van het zomaar voorbij laten gaan.

In onze huidige tijd waarin alles moet en het liefst ook nog eens zo snel mogelijk, bekijken we de wereld vaak door een zogenaamde fotolens van een camera, zonder dat we het echte totale plaatje zien. Daardoor missen we bepaalde momenten, bepaalde gebeurtenissen of ervaringen en worden we ouder zonder dat we daarvan echt 'genieten'. We laten kennis liggen en leven te oppervlakkig, meestal routinematig en op de automatische piloot. Het is dus de kunst om regelmatig stil te staan bij wat nu echt belangrijk is en te zorgen voor (een beter) overzicht.